کاظم تبریزی
(۱۳۰۰ش، تبریز ـ ۲۰ آذر ۱۳۷۴، قم)
عارف، عالم، نویسنده، استاد برجسته حوزه علمیه
شیخ کاظم قاروبی معروف به کاظم تبریزی در سال ۱۳۰۰ هجری‌شمسی در تبریز به دنیا آمد. تحصیلات جدید را تا کلاس نهم و همزمان دروس حوزوی را در تبریز فراگرفت و در سطح کشور دانش‌آموز نمونه شناخته شد و برای ادامه تحصیل در اروپا حائز دریافت بورسیه دولتی شد اما تحصیل در علوم اسلامی را به تحصیلات دانشگاهی خارج از کشور ترجیح داد.
دروس مقدماتی را در تبریز، زنجان، تهران و قم فراگرفت و در سال ۱۳۲۱ هجری‌شمسی به همراه علامه جعفری عازم نجف‌اشرف شد و به فراگیری دانش، تهذیب نفس، تألیف و تدریس پرداخت و بعد از ۳۰ سال اقامت در نجف‌اشرف، در سال ۱۳۵۰ هجری‌شمسی به ایران بازگشت و شهر قم را برای اقامت برگزید.
در سال ۱۳۵۸ هجری‌شمسی هنگام تدریس در مسجد سلماسی قم، فک ایشان بسته شد و به علت عدم تأثیر معالجات، پس از ۷ سال تدریس برای همیشه درس را تعطیل و مابقی عمر به تحقیق و نگارش پرداخت.
تعلیقه علی العروه‌الوثقی (۱۰۰جلد)، تعلیقه علی الرسائل (۴۰جلد)، القواعد الفقهیه (۴۰جلد)، حاشیه بر کفایه‌الاصول (۴۰جلد)، تعلیقات الوسائل (۳۰جلد)، رجال (۲۰جلد)، و تعلیقه علی المنظومه (۱۰جلد) از آثار مهم این دانشمند به شمار می‌رود.
سال‌های آخر عمر به سکته قلبی و مغزی مبتلا شد و سپس بیماری ریوی گرفت تا اینکه در سال ۱۳۷۴ هجری‌شمسی دعوت معبودش را لبیک گفت. پیکرش پس از تشییع در حضور علما و فضلای بزرگ قم، در قبرستان ابوحسین قم به خاک سپرده شد.