وصف تبریز در سفرنامه جهانگردان / ابن بطوطه
وصف تبریز در سفرنامه جهانگردان
قسمت چهارم : ابن بطوطه (۷۰۳ ـ ۷۷۹ هجری‌قمری)
سفر به تبریز : چندین بار
محمد بن عبدالله بن محمد بن بطوطه معروف به ابن بطوطه سال ۷۰۳ قمری در شهر طنجه (مراکش) به دنیا آمد. سال ۷۲۵ قمری به سوی مکه عزیمت نمود و مصر، شام، فلسطین، حجاز، عراق، ایران، یمن، بحرین، ترکستان، میانرودان و بخشی از هند و چین، جاوه، شرق اروپا و شرق آفریقا را پیمود و سرانجام به مراکش نزد شاه ابی عنان از شاهان بنی مرین برگشت.
سفر او ۲۷ سال به درازا کشید (۱۳۲۵-۱۳۵۲میلادی) و سال ۷۷۹ قمری در مراکش درگذشت.
ابن بطوطه تقریباً معاصر با مارکو پولو بود ولی بیش از سه برابر مارکوپولو راه پیمود. ابن بطوطه را می‌توان یکی از بزرگ‌ترین سیاحان تاریخ بشری محسوب کرد.
این جهانگرد معروف مراکشی که از مردمان بربر یا آمازیغی بود و چهار یا پنج بار به ایران سفر نمود و در تمام سفرهای شرقی خود از زبان فارسی برای ارتباط با غیرعرب‌ها استفاده کرد.
سفرهای او در دو سوی سواحل دریای فارس و شهرهای فارس از جمله شیراز، خوزیه خوزستان، شوشتر، تبریز و خراسان خواندنی است.
سفرنامه ابن بطوطه از کتاب‌های باارزش سده‌های میانه است.
آرامگاه ابن بتوته در تپه‌ای مهجور مشرف به ساحل مدیترانه‌ای شهر تنگه در مراکش است.
ابن بطوطه پس از سفر به تبریز در مورد این شهر می نویسد:
«از دروازه بغداد به شهر تبریز درآمدیم و به بازار بزرگی که معروف به بازار قازان(غازان) است رسیدیم و آن از بهترین بازارهایی بود که در همه شهرهای دنیا دیده بودم.
هر یک از پیشه‌وران در این بازار جایی جداگانه دارند که با دیگری مخلوط و آمیخته نیست.
سپس به بازار گوهر فروشان رفتم و از انواع جواهری که در آنجا دیدم چشمم خیره گشت.
غلامان را با جامه‌هایی فاخر که دستارهای حریر بر کمر بسته و نزد بازرگانان ایستاده بودند و جواهرات را به زنان عرضه می‌کردند و ایشان بسیار می‌خریدند و بر یکدیگر سبقت می‌جستند.»