محمدرضا ایرانی ؛ نقاش واقعیت گرا

محمدرضا ایرانی ملک کیان

(۲۸ فروردین ۱۳۳۳، تبریز ـ ۱۵ شهریور ۱۳۷۳، تهران)

او عاشق و شیفته نقاشی بود و هر وقت احساس ناراحتی می کرد به بوم نقاشی پناه می برد و همیشه می گفت:
«اگر نقاشی را از من بگیرند من می میرم»
وی در ۲۸ فروردین ۱۳۳۳ در کوچه سیدزاده تبریز متولد شد. پس از اتمام دوره تحصیلات مقدماتی، در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران ادامه تحصیل داد و چندی بعد با سفر به کشورهای مختلف دنیا (در فاصله سالهای ۱۳۶۳ تا ۱۳۷۰) در نمایشگاههای انفرادی و گروهی متعددی شرکت نمود و به تجربیات علمی و هنری خود افزود.
ایرانی به عنوان نقاش واقعیت گرا، بیشتر در سبک های رئالیسم و امپرسیونیسم کار می کرد و علاقه بسیار زیادی نیز به طبیعت زادگاهش آذربایجان و زندگی روستائیان داشت که این دلبستگی به وضوح در اغلب آثارش به چشم می خورد.
او «کمال الملک» را مظهر اصالت در نقاشی رئالیسم ایرانی، «دلاکروا» را سمبل اصالت در نقاشی رمانتیسم، «رپین» را به عنوان اصیل ترین و برجسته ترین نقاش تصویرساز، «مونه» را خالص ترین نقاش امپرسیونیست جهان و «وانگوگ» را سمبل شور دیوانه وار نقاشی می دانست.
کتاب «شور نقاشی» که به مرور زندگی و نقاشی های برگزیده محمدرضا ایرانی پرداخته، در قالبی بسیار نفیس و چهارزبانه (فارسی، انگلیسی، آلمانی و فرانسه) توسط مهندس بهرام حمایت گردآوری و انتشار یافته است. این کتاب ۸۲ اثر چشم نواز نقاشی را به نمایش گذاشته و در سال ۱۳۷۸ به عنوان کتاب سال جمهوری اسلامی ایران در بخش هنر انتخاب معرفی گردید.
محمدرضا ایرانی یکی از موفق ترین نقاشان معاصر ایران بود که با کوله باری از خلاقیت در نقاشی، دچار سانحه تصادف شد و روز ۱۵ شهریور ۱۳۷۳ با کمال ناباوری و در اوج قدرت هنری چشم از جهان فروبست.