غلامحسین ساعدی
(۲۴ دی ۱۳۱۴، تبریز ـ ۲ آذر ۱۳۶۴، پاریس)
نویسنده، نمایشنامه‌نویس، روزنامه‌نگار، روانپزشک
غلامحسین ساعدی معروف به گوهر مراد سال ۱۳۱۴ هجری‌شمسی در تبریز به دنیا آمد. در سن ۱۸ سالگی، همزمان با شکل‌گیری نهضت ملی، فعالیت سیاسی خود را با انتشار روزنامه‌های فریاد، صعود و جوانان آذربایجان که به فرقه دموکرات آذربایجان تعلق داشت، آغاز نمود و مقالات و داستان‌هایی در آنها منتشر نمود.
بعد از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ مخفی شد و در شهریور ماه همان سال دستگیر و چند ماهی در زندان به سر برد. ۲ سال بعد وارد دانشکده پزشکی تبریز شد و همزمان به نوشتن داستان و نمایشنامه پرداخت تا اینکه در سال ۱۳۳۷ هجری‌شمسی پس از آشنایی با صمد بهرنگی، بهروز دهقانی، و مفتون امینی جنبش‌های دانشجویی و اعتصابات دانشگاه تبریز را رهبری کرد.
وی در سن ۳۶ سالگی از دانشکده پزشکی تبریز فارغ‌التحصیل و جهت دریافت تخصص روان‌پزشکی عازم تهران شد تا اینکه در سال ۱۳۵۳ هجری‌شمسی توسط ساواک دستگیر و روانه زندان گردید.
در سال ۱۳۵۷ هجری‌شمسی پس از آزادی، با دعوت انجمن قلم آمریکا روانه آن کشور شد و سخنرانی‌های متعددی انجام داد اما ۳ سال بعد راهی پاریس شد و در آنجا ازدواج کرد.
طی سال‌های ۱۳۶۱ تا ۱۳۶۴ هجری‌شمسی، در پاریس ضمن انتشار مجله الفباء به نگارش چند نمایشنامه، فیلمنامه و داستان دست زد که از مهم‌ترین آنها می‌توان به کتاب‌های زیر اشاره کرد:
خانه‌های شهر ری، لیلاج‌ها، غیوران شب، سایه‌های شبانه، سفر مرد خسته، تک‌نگاری ایلخچی، خیاو یا مشکین‌شهر، عزاداران بیل، چوب به‌دست‌های ورزیل، بهترین بابای دنیا، تک‌نگاری اهل هوا، مقتل، پنج نمایشنامه از انقلاب مشروطیت، واهمه‌های بی‌نام و نشان، ترس و لرز، تک‌نگاری قراداغ، جانشین، و فیلمنامه گاو.
این نویسنده بزرگ در آذر ماه ۱۳۶۴ در پاریس درگذشت و پیکرش در آرامستان پرلاشز و در کنار قبر صادق هدایت آرام گرفت.