علی نظمی ؛ از شعرای بزرگ غزل‌سرای ایران
علی نظمی
(۱ مهر ۱۳۰۶، تبریز ـ در قید حیات)
از شعرای بزرگ غزل‌سرای ایران
علی نظمی تبریزی به سال ۱۳۰۶ هجری‌شمسی در کوی دوه‌چی متولد شد. پدرش از شکارچیان ماهر و سرشناس شهر بود که زمان ولیعهدی مظفرالدین شاه در تبریز، میرشکاری سلطان را برعهده داشت.
نظمی در آغاز جوانی پدرش را از دست داد و به دلیل فقر خانواده، تا ۱۵ سالگی از تحصیل بازماند و از نعمت خواندن و نوشتن محروم شد. از سال ۱۳۱۲ هجری‌شمسی در کلاس‌های خصوصی به تحصیل پرداخت و از معلمان سرخانه بهره گرفت و در مدت کوتاهی به مدارج عالی در ادبیات فارسی دست یافت.
از سنین جوانی به سرودن شعر علی‌الخصوص غزل پرداخت و از سعدی و حافظ پیروی نمود و به سرعت در شمار بزرگان شعر و ادب قرار گرفت.
وی فردی بسیار فروتن، خوش مشرب، سلیم‌النفس و بلند همت است و شبانه‌روز در شعر و ادب ترکی و فارسی تلاش کرده که نتیجه آن خلق آثاری همچون تذکره‌الشعرای دویست سخنور، دیوان نظمی تبریزی، گلشن معانی، و گلبانگ می‌باشد.
گفتنی است سردرب منزل این ادیب توانمند با تابلوی “بزم سخن” آراسته شده و محل گردهمایی ادبا و علاقمندان شعر و ادب به شمار می‌رود.