عبداله واعظ
(۱۳۰۵ش، تبریز ـ ۵ خرداد ۱۳۷۸، تبریز)
مفسر بزرگ قرآن، مثنوی معنوی، دیوان حافظ و گلشن راز
عبداله واعظ به سال ۱۳۰۵ هجری‌شمسی در تبریز به‌دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی، متوسطه و دانشسرا را در زادگاهش سپری نمود و بیشتر علوم عربی، ادبی و دروس خارج خود را نزد پدر بزرگوارش فراگرفت.
پدرش میرزا حسین، از سردمداران انقلاب مشروطه بود. از این‌رو عبداله از سن ۲۰ سالگی مبارزات سیاسی خود را آغاز کرد تا این‌که به دستگیری، حبس و تبعیدش منجر گردید.
پس از اقامت طولانی مدت در تهران، در سال ۱۳۴۶ هجری‌شمسی به زادگاهش بازگشت و به تدریس در آموزش و پرورش مشغول شد.
وی در سال ۱۳۷۲ هجری‌شمسی حنجره‌اش تحت عمل جراحی قرار گرفت ولی با وجود دشواری در گفتار، با مهر و محبت زاید‌الوصفی مشتاقان را در اقامتگاهش می‌پذیرفت و آنان را با علوم خود سیراب می‌کرد.
این ادیب و مفسر توانمند به سال ۱۳۷۸ هجری‌شمسی در زادگاهش دار فانی را وداع گفت و پس از تشییع باشکوه در قطعه هنرمندان آرامستان وادی‌رحمت به خاک سپرده شد.