شعری برای تبریز / دکتر محمد رضا عطاری

تبریز

دکتر محمدرضا عطاری “گلشن”

تبریز ای یگانهِ ، ای شهرِ شهر یاران
ای آتشِ زمانه در بطنِ روزگاران

تاریخ را شکوهی شالوده ی فتوحی
چون ابرِ آب ریزی برتفت خشک زاران

آوازه ی بلندی در سرزمین آتش
تو زادگاهِ ثقّت^۱ هم شیخ^۲ سربداران

بر دامنت چو پروین^۳ صدها ستاره مِهرین
رشدیه^۳ از ترابت چون زیورِ مَناران

مشروطه در هوایت بالیده شد نهایت
چون شیر در کُنامت بس خیل تاجداران

ای شهرِ شمس^۳ مولا ای فتحِ باب اولی
در کوچه پس گذارت بابک^۳ به بی شماران

پایاب بر مصائب بودی تو از اجانب
از بهرِ خاکِ ایران در حکم پاسداران

ایرانِ جاودان را شمسی دگر به تابید
زان رو که شهر یارت^۳ چندی در آن سپاران

صراف همچو صائب ، بهزاد^۳ با نقوشش
قطران و هم همامت در زمره ی کُباران

آن کسروی^۳ چو واعظ^۳ تاریخ سازِ فخرت
علامه با سه آیت^۴ سرخیلِ خوش تباران

ستّار و باقر تو چون دیگران دلاور
بر حفظ خاک ایران از خاک ، لقمه خواران

اقبال^۵ و بیگجه خانی خُنیاگرانِ عاشق
فرنامِ^۳ باده بردست برتوده ی خُماران

بهرنگ^۳ و باچه بانت^۶ هردو نگین فرهنگ
هم ربعی از رشیدت^۷ مفخر به طاق دوران

پسیان و باغبانت^۳ چونانِ نخجوانی
با تربیت^۳ درخشان چون مهر بر نهاران

بازار^۷ باشکوهت میراث بر جهانست
در بخشِ کندوانت^۷ اعجازِ زلف باران

در گوشه گاه غربت دریا تکیده غُربت
هر دم فغان بدارد از دست نابکاران

در مسجد کبودت^۷ فیروزه جان گرفته
بر ارک^۷ پر وقارت مبهوت قصر ساران

در ائل گلی زیبا^۷ روحت شود مصفّا
هر دم به عشوه بینی کفتر سرِ چناران

در ساعتِ عمارت^۷ هر خشت آیت فخر
در کوی و هر دیارت ، نقشی زیادگاران

آجیل و خشکبارت چون فرش بی بدیلست
آوازه ی سهندت^۷ در گوش خوش سرایان

آوازِ عاشقانت^۸ فرهنگِ جاودانی
در رقص بی مثالت طنّاز سرو ساران

خوراک بانوانت مقبول خاص و عامی
نامیست لعبتانت ، در جمع گل عذاران

اقلیم ماه و سالت بیرون زگفتمانست
اعجازی از طبیعت در دشت و کوهساران

بر کوه پایه هایت جنّت نموده حیرت
هم جنس با وقارت سبلان و ارسباران^۹

ای خاکِ پاکِ نابت بر مولوی چو سُرمه
“گلشن” کجا تواند تو صیف تو قصاران

محمد رضا عطاری “گلشن”

۱- ثقه الاسلام
۲- شیخ محمد خیابانی
۳- شعرا، رجال و شخصیت های فرهنگی و اجتماعی
۴- علامه طباطبائی ، علامه امینی و علامه جعفری
۵- اقبال آذز
۶- باغچه بان
۷- اماکن تاریخی و گردشگری
۸- هنرمندان محلی که ‏خود شاعرند و آهنگساز. می نوازند و می خوانند.
۹- به لحاظ وزن شعر حرفهای س و ر بدون فتحه تلفظ می شوند.