سید محمدحسین شهریار ؛ شاعر و غزلسرای بزرگ ایران
سید محمدحسین شهریار
(۱۲۸۵ش، تبریز ـ ۲۷ شهریور ۱۳۶۷، تهران)
شاعر و غزلسرای بزرگ ایران
سید محمدحسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار، سال ۱۲۸۵ هجری‌شمسی در تبریز به دنیا آمد. پدرش حاج میرزاآقا خشکنابی وکیل عالی استیناف تبریز بود.
در سن ۱۰ سالگی اولین شعر خود را به زبان فارسی سرود و چهار سال بعد برای ادامه تحصیل به تهران عزیمت کرد و در رشته طب به تحصیل پرداخت اما شور شاعری و عشق زمینی در آخرین سال‌های تحصیلی، مسیر زندگیش را تغییر داد.
ملک الشعرای بهار اولین کسی بود که اعجاز محمدحسین را کشف کرد و در مقدمه اولین مجموعه شعرش، او را افتخار آینده ایران بلکه شرق خواند. ابوالحسن صبا نیز مدتی بعد علاقمند شاعر جوان شد و هر لحظه در کنار او بود.
بهجت تبریزی که پس از تفال به دیوان حافظ، تخلص شهریار را انتخاب کرده بود در سال ۱۳۲۸ هجری‌شمسی اولین مجموعه اشعار خود را به کمک دکتر مظفر بقایی منتشر نمود.
شهریار به دلیل وجود روحی لطیف، از تهران دلزده و راهی زادگاهش شد و با سرودن منظومه حیدربابایه سلام به شهرت جهانی دست یافت.
این شاعر بزرگ در تیرماه ۱۳۶۷ در بستر بیماری افتاد و مدت ۲ ماه در بیمارستان مهر تهران تحت مراقبت قرار گرفت تا اینکه روز ۲۷ شهریور چشم از جهان فرو بست و پیکرش پس از تشییع بی‌نظیر در مقبره الشعرا به خاک سپرده شد.
روز درگذشت استاد شهریار به همت دکتر علی‌اصغر شعردوست به‌عنوان روز شعر و ادب فارسی شناسانده شده است.