سید محمدباقر قاضی طباطبایی
(۱۸ فروردین ۱۲۵۰، تبریز ـ ۹ خرداد ۱۳۲۶، تبریز)
مجتهد، نویسنده، استاد برجسته حوزه علمیه
سید محمدباقر قاضی طباطبایی به سال ۱۲۵۰ هجری‌شمسی در تبریز به‌دنیا آمد. از سنین نوجوانی مبادی فقه، اصول، کلام و معقول را از علمای زادگاهش فراگرفت و سپس برای تکمیل تحصیلاتش، در سال ۱۲۶۹ هجری‌شمسی راهی عتبات‌عالیات گردید و در محضر میرزای بزرگ شیرازی در سامرا حضور یافت. پس از آن رهسپار نجف‌اشرف شد و در محضر افاضل برجسته به تلمذ دروس خارج و اخلاق پرداخت و به مدارج عالی اخلاقی و علمی دست یافت.
این عالم ربانی پس از مدتی به تبریز بازگشت و چندی بعد مجدداً به نجف‌اشرف رفت و پس از ۱۳ سال اقامت در آن دیار و اخذ اجازه اجتهاد و روایت، بار دیگر به زادگاهش مراجعت نمود و از آن پس به مدت بیش از ۴۰ سال به درس، بحث، تألیف و تدریس همت گماشت.
از این عالم ربانی تألیفات متعددی بر جای مانده که از آن‌جمله می‌توان به مخزن الفوائد فی حاشیه الفرائد، حاشیه بر فصول الاصول، الخیارات و اقسامها و احکامها، و نیز تقریرات اساتیدش میرزای رشتی، علامه یزدی و شیخ‌الشریعه اصفهانی اشاره کرد.
فقیه و مجتهد بزرگوار پس از عمری سرشار از علم و معنویت، در خرداد ماه ۱۳۲۶ دار فانی را وداع گفت و در مقبره بیات قم به خاک سپرده شد.
آیت اله سید محمدعلی قاضی طباطبایی فرزند خلف این عالم برجسته بود.