سید علی قاضی طباطبایی
(۱۰ اردیبهشت ۱۲۴۵، تبریز ـ ۷ بهمن ۱۳۲۵، نجف‌اشرف)
عارف کامل، لغت‌شناس، مفسر و معلم اخلاق
سید علی قاضی طباطبایی به سال ۱۲۴۵ هجری‌شمسی در تبریز چشم به‌دنیا گشود. تحصیلات مقدماتی خود را نزد پدر آغاز کرد و تفسیر کشاف را نزد ایشان به اتمام رساند و سپس ادبیات عربی و فارسی را پیش شاعر نامی و دانشمند معروف میرزا محمدتقی تبریزی (نیّر) فراگرفت و در سال ۱۲۷۳ هجری‌شمسی رهسپار نجف‌اشرف شد و تا آخر عمر در آن دیار زیست.
این عارف بزرگ که بیشتر علمای بزرگ در محضر درسش حاضر شده بودند، در نجف نزد علمای طراز اول درس خواند و از بهترین شاگردان حاجی میرزا حسین خلیلی در تهذیب اخلاق بود و در سن ۲۷ سالگی به درجه اجتهاد رسید.
وی ۳ دوره، اخلاق و عرفان اسلامی تدریس کرد و در هر دوره شاگردانی پرورش داد که هر کدام از بزرگان وادی عرفان و اخلاق محسوب می‌شوند که آیات عظام علامه سید محمدحسین طباطبائی، محمدتقی بهجت فومنی و سید عبدالکریم کشمیری از آن جمله‌اند.
علامه قاضی در سال‌های آخر عمر خود به دردی مبتلا شده بود که عطش و بی‌تابی، جسم و روحش را می‌سوزاند و مرتب می‌گفت در سینه‌ام آتشی است که ساکت نمی‌شود تا این‌که بیماریش شدت گرفت. یک شب فرزندش را از حال بد خود مطلع کرد و ساعتی از نیمه شب گذشته، رو به قبله دراز کشید و خود رسیدن موعد رحلتش را خبر داد و در همین حال روح با عظمتش به سوی محبوبش پرکشید و پس از سال‌ها تربیت شاگردان الهی، در بهمن ماه ۱۳۲۵، در نجف‌اشرف وفات کرد و در آرامستان وادی‌السلام نزد پدر خود به خاک سپرده شد.