رحیم شهریاری ؛ صدای شورانگیز تبریز

 

رحیم شهریاری متولد سال ۱۳۴۹ از محله «شنب غازان» تبریز است. به عبارتی او به تازگی وارد پنجمین دهه ی عمر خود شده و این در حالی است که تقریباً بیش از نیمی از عمر خود را به طور حرفه ای به کار موسیقی پرداخته است.

هفت ساله بود که پدر خود را از دست داد و مجبور شد در کنار عموها و پدربزرگش به قالیبافی بپردازد. زیستن و کارکردن در کنار پدربزرگی که موسیقی آذربایجانی را چون جان عزیز می داشت و به موسیقی عاشیقی عشق می ورزید برای رحیم فرصت مغتنمی بود که همزمان با «ایلمک انداختن» بر روی دار قالی، ترانه ها و ماهنی های معروف آذربایجانی را زیر لب زمزمه کند. و همین امر جرقه ای بود تا او همیشه در سر مدرسه و کلاس درس و در تمام مراسم و اعیاد ملی و مذهبی، یک پای ثابت نوازندگی و سرود در مدرسه باشد. البته نه بر روی قارمون، بلکه بر روی میز و با کمک گرفتن از حنجره ی مستعدش!

قارمون را اولین بار در منزل یکی از هم محله ای هایش دید و نه یک دل بلکه صد دل عاشق و شیدای صدای اعجاب انگیزش شد. وقتی صفحات قارمون باز و بسته می شد، انگار که کسی دروازه های قلب پراحساس او را باز و بسته می کرد.

فقر  مالی و تقارن آن ایام با سالهای جنگ و برخی محدودیت های اجتناب ناپذیر دیگر، مانع از  آن شد تا رحیم این هنر را به طور جدی دنبال کند. اما با پایان جنگ و ایجاد تحول در فضای عمومی جامعه او به تهران رفت تا از میدان توپخانه تهران، آکاردیونی دست دوم خریداری کرده و شادمانانه و دست افشان به تبریز بازگردد.

چون صدای آن ساز جدید در دستان ناشی رحیم، گوش  اعضای خانواده را اذیت می کرد او معمولاً پتو را روی سرش کشیده و تمرین می کرد و به خیال خود، آهنگ های مورد علاقه اش را بازسازی و بر روی آکاردئون پیاده می کرد و بدینسان علاقه ی او به ساز قارمون و موسیقی آذربایجانی وارد فصل تازه ای شده بود.

دیگر لازم بود که کار را به طور حرفه ای دنبال کند. بهره مندی از کلاس درس استاد یوسف عبدالعظیم زاده در مکتب استاد مرحوم «محمود شاطریان»، استاد علی فرشباف، مرحوم «علی سلیمی» و اسماعیل کریم پور از رحیم جوان، نوازنده ای زبده و خلاق ساخت اما ترکیب بندی اصلی نوازندگی و خوانندگی او را «واقف اسد اف» پی ریزی کرد. چرا که تا آن زمان در ایران رسم نبود که یک نوازنده هم ساز بزند و هم بخواند، اما «رحیم» این کار دشوار را با راهنمایی های «واقف اسد اوف» یاد گرفت.

از سال ۱۳۷۲ برای ادامه کار و تکمیل آموخته هایش عازم تهران شد و از همین سال با همکاری و همراهی خوانندگان دیگری چون رشید وطن دوست و ودود موذن به انتشار CD پرداخت. در حالیکه ۲۴ سال بیشتر نداشت آلبوم او با نام «گَلمدین» در حوزه موسیقی آذربایجانی آن زمان غوغا کرد. از آن سال تاکنون به طور متوسط هر سال یک آلبوم از ساخته ها و آوازهای رحیم شهریاری و با همراهی و اجرای گروه موسیقی پاپ «آراز» منتشر شده است.

سن سیز، آغلاما، وفاسیز، گئتمه قال، گوزل لرین گوزلی، ایپک (آهنگ معروف به گئجه لر) و بیاض گئجه لر که عنوان پرفروش ترین آلبوم بی کلام را به خود اختصاص داد) آلبوم های معروف گروه آراز به خوانندگی رحیم شهریاری است که از قضا مشتاقان و علاقه مندان زیادی هم در بین جوانان دارد.

در گروه آراز «حمزه شهریاری» نیز در کنار برادر بزرگش «رحیم» در اکثر اجراها حضور فعالی دارد و نوازنده ی کلارینت و مدیر برنامه های گروه «آراز» است.

گروه «آراز» و رحیم شهریاری تازه از اجرای کنسرت آمریکا و کانادا برگشته است. ۳ کنسرت در کانادا و ۷ کنسرت در آمریکا  حاصل سفر آخر اوست. این چهارمین سفر او به کانادا و آمریکا بوده است. آخرین آلبوم او، همزمان با عید فطر سال ۱۳۹۰ و با عنوان «یاواش یئری» که شامل ۱۰ آهنگ شاد است و هفتمین آلبوم تصویری گروه آراز از موسسه رسانه های تصویری منتشر خواهد شد.