جعفر مجتهدی
(۱ بهمن ۱۳۰۳، تبریز ـ ۶ بهمن ۱۳۷۴، مشهدمقدس)
از عرفای بزرگ شیعه و اکابر سیروسلوک
جعفر مجتهدی به سال ۱۳۰۳ هجری‌شمسی در تبریز دیده به جهان گشود. در اوان جوانی، بی‌قراری عجیبی سراسر وجودش را فرا گرفت و آنچنان بی‌تاب و حیران اهل‌بیت عصمت و طهارت(ع) شد که لحظه‌ای نتوانست در منزل و شهر خود بماند، لذا صبح روز بعد، تبریز را به قصد کربلای معلی ترک نمود و از مرز خسروی وارد خاک عراق شد.
در اولین ایستگاه بازرسی، مأموران حکومتی عراق به‌خاطر نداشتن جواز ورود، او را به‌عنوان جاسوس دستگیر و به زندان انداختند و چندین ماه در زندان بود تا اینکه کم‌کم در اثر توسلات و ریاضت‌های اجباری که در زندان بر وی وارد می‌شد، روحش صفای خاصی به خود گرفت، به‌طوری که رؤیاهای صادقانه‌ای می‌دید که فوراً به وقوع می‌پیوست و باعث قوت روح و امیدواری در او می‌گشت.
پس از آزادی از زندان، در نجف‌اشرف راهی مسجد سهله شده و هشت سال به طور مداوم در آن‌جا معتکف گردید و بجز تجدید وضو و تطهیر از مسجد خارج نمی‌شد.
چندی بعد با پای پیاده و قلبی شعله‌ور از عشق آتشین حضرت ابی عبداله الحسین(ع) به زیارت محبوب خود شتافت و مدت ۷ سال در یکی از حجره‌های فوقانی صحن مطهر آقا اباعبداله رو به ایوان طلا سکونت گزید و روزها نیز در بازار بین‌الحرمین به شغل کفاشی سرگرم شد.
شیخ جعفر روز شهادت حضرت موسی بن جعفر(ع) در منزل خود مجلس سوگواری برقرار نموده بود و در حین مراسم به شدت تمام گریه می‌کرد. به طوری‌که حالش به حدی دگرگون شد که وی را در اتاق مراقبت‌های ویژه بیمارستان بستری کردند. مدت ۴۰ روز در حالت بیهوشی به سر برد و سرانجام در ۶ بهمن ۱۳۷۴ دعوت حق را لبیک گفته و به سرای باقی شتافت.
پس از ارتحال، پیکر شریف ایشان در میان سیل اشک و ماتم مردم عزادار به سوی حرم مطهر حضرت امام رضا(ع) تشییع شد و پس از برگزاری مراسم ویژه‌ای که هنگام فوت خدام حضرت انجام می‌گیرد، سرانجام در فضای روح‌پرور و در جوار ملکوتی حرم مطهر به خاک سپرده شد.