ابراهیم حکیمی
(۱۲۵۰ش، تبریز ـ ۲۷ مهر ۱۳۳۸، تهران)
نخست وزیر ایران، چندین دوره وزیر مالیه، عدلیه و معارف
ابراهیم حکیمی معروف به حکیم‌الملک به سال ۱۲۵۰ هجری‌شمسی در تبریز متولد شد. پدرش میرزا ابوالحسن حکیم‌باشی و عمویش میرزا محمود خان، هر دو از پزشکان دربار مظفرالدین شاه بودند و از همین رو لقب حکیم‌الملک به خاندان آنها اعطا شده بود.
وی پس از طی تحصیلات مقدماتی در مدارس دارالفنون تبریز و تهران، در دانشکده پزشکی پاریس به تحصیل طب پرداخت و پس از بازگشت به ایران، حکیم‌باشی مظفرالدین شاه شد.
بعد از مرگ شاه به جمع مشروطه‌خواهان پیوست و در دوره‌های اول و دوم مجلس شورای ملی به نمایندگی از طرف مردم انتخاب گردید و با به توپ بسته شدن مجلس، به پناهندگی سفارت فرانسه درآمد. وی برعلیه محمدعلی شاه به فعالیت پرداخت و بعد از مرگ وی به ایران بازگشت و به انجمن آشتی ملی ایران پیوست.
حکیمی در دولتهای مختلف صاحب منصب بود و مسئولیتهای مهمی را برعهده داشت که از میان آنها می‌توان به نخست وزیر، وزیر دربار، وزیر مالیه، وزیر علوم، وزیر اوقاف، وزیر فواید عامه، وزیر معارف، وزیر صنایع مستظرفه و نماینده مجلس شورای ملی در دوره‌های اول و دوم اشاره کرد.
همچنین از کارهای مهم و ارزشمند حکیمی، تأسیس مدرسه حقوق، تأسیس دارالمعلمین و تصویب قانون اعزام دانشجو به خارج از کشور را می‌توان برشمرد.
به دلیل عدم توافق حکیمی با شوروی، مجلس مصمم به استیضاح وی شد اما با استعفای حکیمی از نخست وزیری، استیضاحش پس گرفته شد. در آذر ماه ۱۳۲۶ با اتمام دوره احمد قوام، بار دیگر به نخست‌وزیری رسید ولی مجدداً چندی بعد استعفا داد و تا آخر عمر به‌عنوان سناتور در مجلس شورای سنا فعالیت نمود.
حکیم‌الملک پس از نزدیک به ۹ دهه زندگی سیاسی، سرانجام به سال ۱۳۳۸۰ هجری‌شمسی بر اثر ذات‌الریه در تهران چشم از جهان فروبست و در قبرستان ابن بابویه شهر ری به خاک سپرده شد.